Author:
Abstract
Fukahayı Seb'a, Medine'de yaşayan tabiîlerden yedi fakih için kullanılan bir tabirdir. Genel olarak Said b. Müseyyeb, Urve b. Zübeyr, Süleyman b. Yesar, Harice b. Zeyd, Ubeydullah b. Abdullah, Kasım b. Muhammed ve Ebu Bekr b. Abdurrahman yedi fakih arasında sayılmaktadır. Bu fakihlerin temel özelliği, Ehl-i Hadis eko-lünün ilk örneklerini teşkil etmeleri ve Amel-i Ehl-i Medine kavra-mının usulde bir delil olarak kullanılmasında öncülük etmeleridir. Biz bu çalışmamızda, Fukaha-i seb'ayı meydana getiren fakihlerin hayatları hakkında kısaca bilgi verdikten sonra, bu tabirinin ortaya çıkış sebeplerini ve bu tabiinlerin fıkıh usulünde kullanmış oldukları yöntemleri inceleyeceğiz.
Keywords
Abstract
Fukaha-i Seb'a (Seven Fakih) in History of Islamic Juristic Fukaha-i Seb'a is a phrase which live in that time in Medine from tabiin. Generally Said b. Müseyyeb, Urve b. Zübeyr, Süleyman b. Yesar, Harice b. Zeyd, Ubeydullah b. Abdullah, Kasım b. Muhammed and Ebu Bekr b. Abdurrahman are accepted in fukaha-i seb'a. Natura feature of the fukaha-i seb'a is that persons accepted first representatives in Ahl al-Hadisth and there usage amel ahl al-madine in juristic method (usul). In this article we will introduce about their lives and we try to show their juristic methods.