Author :
Abstract
‘Samimiyet nedir ve ne kadar samimi olunabilir?’ şeklindeki sorumuzun temeline inmeden önce, öncelikle dinlerarası diyalogun çeşitlerini ele alalım. 1.1.Fiilî Diyalog diyalogun fiil-odaklı olduğunu ifade etmektedir. Katılımcılar ortak bir fiil için bir araya gelmiştirler. Burada herhangi türden bir katılımcıdan bahsetmiyoruz. Buradaki katılımcı dinlerarası diyaloga, dini bir telkin ve bakış açısına sahip olan insanlardır. Herhangi bir ortak fiili gerçekleştirmede, dini altyapı etkilidir. Dahası, birlikte çalıştıklarında ve üstlendikleri işleri yaptıklarında temel güçleri kendi dinleri temellidir. Bir soru: Acaba bu tür bir diyalog, kurumsallaşmamış bir dine sahip olan veya herhangi bir dini inancı ikrar etmeyen insanları dışarıda mı bırakır? -Kesinlikle hayır! Onların orada bulunmaları ve katılımları çok sağlıklı bile olabilir. Bu durum dini-fikriyata sahip kişilerin kendilerini diğerlerinden daha üstün görmemelerine yardımcı olabilir. Ayrıca, genellikle kendilerini dini-olmayan olarak tanımlayan insanlar veya ateistler ya da seküleristler dürüstlük, adanmışlık ve sadakatlık hususunda çok büyük bir hissiyata sahiptirler. Öyleyse, bu tür kişilerin diğer dünyevi meselelerde daha az duyarlı oldukları söylenebilir mi?
Keywords
Abstract
Before getting into the core of our question: what is sincerity and how far does it reach? — we first discuss the various forms of Interreligious Dialogue. 1.1 Practical Dialogue. Meant is a dialogue that is praxis-oriented. The participants aim at a common action. We do not speak about any kind of participants. In an Interreligious Dialogue people with a religious inspiration and outlook are involved. And in their conceiving a joint project, they are motivated by their religious background. Moreover, in working together, and doing the job which they undertook, they find strength also in their religion. A question: does this exclude people who do not profess any religious creed, or do not belong to an established religion? — Certainly not! Their presence and taking part can even be very healthy. It can help religiously-minded people not to consider themselves as better than others. And often, people who call themselves non-religious, or even secularist or atheist, have a great sense of honesty, commitment and fidelity. Could it be that they are perhaps less distracted by otherwordly values?
